Magiczne Stworzenia od M do Ż

Jest to potwór o głowie człowieka, ciele lwa, skrzydłach smoka oraz ogonie skorpiona z żądłem. Jest równie niebezpieczna (a może i bardziej) jak chimera i równie rzadka. Podobno cicho nuci, delektując się swoją ofiarą. Skóra Mantykory odbija większość zaklęć, a ukłucie jej żądłem powoduje natychmiastową śmierć. Mantykora zdolna jest do rozmowy ludzkim głosem, ale podobnie jak Akromantula nie potrafi powstrzymać swoich bestialskich zachowań.

Memortek (północna Europa i Ameryka) jest malutkim, niebieskim, cętkowanym ptaszkiem, który żywi się małymi owadami. Przez całe życie jest niemy, a tuż przed śmiercią wydaje długi krzyk składający się ze wszystkich dźwięków, jakie słyszał w życiu, wyśpiewanych w odwrotnej kolejności. Pióra memortka wchodzą w skład veritaserum i eliksirów wspomagających pamięć.

Niewielkie stworzenie pilnujące drzew, sprawiające wrażenie, jakby się składało tylko z kory, gałązek i pary brązowych oczek. Jest to kamuflaż w naturalnych środowisku nieśmiałków - koron drzew. Stworzonko mierzy zaledwie osiem cali. Nieśmiałki są najczęściej spotykane w zachodniej Anglii, południowych Niemczech i niektórych lasach Skandynawii. Stworzonka mieszkają w koronach drzewa i pełnią rolę jego swoistego opiekuna. Najczęściej są to drzewa, z których wytwarza się różdżki np. drzewo Wiggen.
Są pokojowo nastawione i nieśmiałe, czemu zawdzięczają nazwę. Jednak gdy ktoś zaatakuje drzewo, stają się bardzo agresywne. Mają długie palce, których zwykle używają do wydłubywania z kory korników, którymi się żywią. Nie gardzą także jajeczkami Elfów. W przypadku konieczności obrony, Nieśmiałki używają palców i zębów do wydłubywania oczu. Jeżeli czarodziej chce pobrać liście z danego drzewa, zamieszkanego przez nieśmiałka właśnie jajeczka Elfów i korniki będą produktami, które nieśmiałka udobruchają.

Czarne, puchate stworzenie z długim ryjkiem. Gobliny wykorzystują Niuchacze w poszukiwaniach ukrytych skarbów, z powodu ich zamiłowania do wszystkiego, co się świeci. Trzymanie zwierząt w domu jednak nie jest wskazane, ponieważ Niuchacze zdemolują prawdopodobnie cały majątek właściciela. Niuchacze mieszkają naturalnie w Wielkiej Brytanii, w norach wydrążonych nawet do sześciu metrów pod ziemią - przypominają krety. W jednym miocie rodzi się od sześciu do ośmiu młodych Niuchaczy.

Uważany za jedno z najgroźniejszych stworzeń na świecie, wschodnioafrykański lampart. Jest gigantyczny; ma brązowo-szare umaszczenie. Mimo swoich rozmiarów potrafi poruszać się bezszelestnie. Swoim oddechem sprowadza zarazę, co w efekcie może uśmiercić wielu ludzi. Nigdy nie został pokonany przez grupę liczącą mniej niż 100 czarodziejów.

Nazwa jest myląca, ponieważ to stworzenie z wyglądu przypomina żółwia. Na Fidżi, która jest jego ojczyzną, część wybrzeża została zamieniona w rezerwat krabów, w celu ich ochrony nie tylko przed mugolami, których mogłyby skusić ich cenne, usiane diamentami skorupy, ale również przed pozbawionymi skrupułów czarodziejami, którzy wykorzystują te skorupy jako wysoko cenione kociołki. Poza tym krab ma własny mechanizm obrony: atakowany, wystrzeliwuje z tylnego końca płomienie. Ogniste kraby eksportuje się jako zwierzęta domowe, ale wymagana jest na nie specjalna licencja.

Okrągła, cętkowana ryba, którą można rozpoznać po dwóch długich nogach zakończonych płetwiastymi stopami. Zamieszkuje głębokie jeziora, w których ryje dno w poszukiwaniu żeru. Jej ulubionym pokarmem są wodne ślimaki. Plumpka nie jest zbyt groźna, ale może skubać stopy i ubranie pływaków. Trytony uważają ją za szkodnika i chętnie się jej pozbywają, zawiązując jej elastyczne odnóża w supeł, wtedy plumpka odpływa i nie może powrócić, zanim się nie rozplącze, co zwykle zabiera jej kilka godzin.

Pogrebin osiąga najwyżej stopę wzrostu. Ma włochate ciało i gładką, nieproporcjonalnie dużą, szarą głowę. Pogrebiny ciągnie do ludzi, którymi lubią towarzyszyć, kryjąc się w ich cieniu, a kiedy właściciel cienia odwróci się, kulą się, przypominając szary, okrągły kamień. Jeśli pogrebin będzie podążał za człowiekiem przez wiele godzin, jego ofiarę ogarnie uczucie zniechęcenia, po czym pogrąży się w depresji. Jeśli ofiara się zatrzyma, opadnie na kolana i zacznie rozpaczać nad bezsensownością życia, pogrebin rzuci się na nią i będzie starał się ją pożreć. Łatwo jest jednak odeprzeć pogrebina prostymi urokami i zaklęciami otumaniającymi. Również dobrym sposobem jest po prostu kopnięcie go.

Popiełek powstaje, kiedy magiczny ogień zbyt długo pali się bez dozoru. Cienki bladoszary wąż o roziskrzonych czerwonych oczach wyłania się spomiędzy żarzących się węgli nie pilnowanego ognia i odpełza w mroki domostwa, pozostawiając za sobą dróżkę z popiołu.
Popiełek żyje tylko godzinę i przez ten czas wyszukuje sobie ciemne i zaciszne miejsce, aby złożyć w nim jaja, po czym rozpada się w proch. Jaja Popiełka są olśniewająco czerwone i wydzielają bardzo silne ciepło. Jeśli jaja nie zostaną szybko odnalezione i zamrożone odpowiednim zaklęciem, mogą doprowadzić do pożaru. Czarodziej, który zauważy, że po jego domu pełza jeden lub więcej Popiełków, powinien natychmiast je wytropić i odnaleźć ich gniazda. Zamrożone jaja są bardzo cennym składnikiem napojów miłosnych, jak i innych eliksirów, a także, zjedzone w całości, skutecznym lekiem na malarię. Popiełki występują na całym świecie.

Pochodzi z południowo−wschodniej Anglii. Jest bardzo podobny do teriera odmiany jack russell, lecz ma on rozwidlony ogon. Najprawdopodobniej został wyhodowany przez czarodziejów, ponieważ jest wobec nich niezwykle lojalny, za to nadzwyczaj źle nastawiony do mugoli. Pochłania wszelakie odpadki i szkodniki, począwszy od gnomów, a kończąc na starych oponach. Na jego posiadanie wymagana jest specjalna licencja, którą uzyskać można w Urzędzie Kontroli na Magicznymi Stworzeniami po przejściu prostego testu. Właściciele Psidwaków, mają prawny obowiązek usuwania im ogonów bezbolesnym zaklęciem rozdzielającym (gdy szczeniaki mają 6–8 tygodni), wtedy ich ogony nie będą zwracać uwagi mugoli.

Okrągłe, malutkie stworzenia o kremowo-szarym i mięciutkim futerku. Są niegroźne i lubią być przytulane. Odpowiada im też lekkie podrzucanie. Nie wymaga specjalnej opieki, jest niekłopotliwy, a gdy jest zadowolony, mruczy. Gdy jest głodny, wyciąga swój cieniutki i różowy języczek i pełza po domu szukając jedzenia. Zje prawie wszystko, poczynając od odpadów po pająki. Uwielbia przyklejać swój język do nosa śpiącego czarodzieja i jeść jego smarki. Dlatego dzieci go uwielbiają i chcą go mieć w domu. Jedną z odmian są puszki pigmejskie.

Srebrne ryby, żyjące w Oceanie Indyjskim. Posiadają silne magiczne moce, potrafią zakotwiczyć statki, są ochroniarzami żeglarzy. Wysoko cenione przez Międzynarodową Konfederacją Czarodziejów. Ustanowiono dla ich bezpieczeństwa wiele praw.

Bardzo rzadki, olbrzymi wół o złotej sierści. Spotykany jest na dzikich terenach Ameryki Północnej i Dalekiego Wschodu. Gdy czarodziej wypije jego krew staje się niezwykle silny. Jest to jednak substancja bardzo trudna w zdobyciu, dlatego też rzadko można ją kupić na wolnym rynku.

Salamandra jest małą ogniolubną jaszczurką, która żywi się płomieniami. Zwykle jest kryształowo biała, ale zmienia kolor na niebieski lub szkarłatny w zależności od temperatury ognia, w którym przebywa. Salamandry mogą przeżyć poza ogniem do sześciu godzin, jeśli będą regularnie karmione pieprzem. Żyją tak długo, jak długo pali się ogień, z którego wyszły. Krew salamandry ma silne właściwości lecznicze i wzmacniające.

Smoki są ogromnymi stworzeniami, osiągającymi do ponad dwudziestu metrów długości.
Ciało pokryte jest łuskami i przypomina ciało węża - długi, stanowiący nawet połowę długości ciała ogon, dość chudy, wąski tułów i długa szyja, zakończona niewielką głową. Smoki mają jedną lub dwie pary nóg i olbrzymie, błoniaste skrzydła. Łapy zaopatrzone są w długie, ostre szpony, zdolne chwycić z niezwykłą zręcznością pożywienie lub duży przedmiot. Głowa smoka jest trójkątna i często chroniona przez twarde, duże rogi. Szczęka wyposażona jest w ogromne i bardzo ostre kły. Oczy są nieduże i przypominają kocie, ze względu na wąską źrenicę.
Smoki z natury są drapieżnikami, pochłaniającymi ogromne ilości pożywienia, jednak zdarzają się przypadki, kiedy to smok, nie mając co jeść, zadowala się roślinami takimi jak liście drzew czy leśne owoce. Swoją ofiarę smoki namierzają bystrym wzrokiem lub dobrym węchem, czasem też wyłapują ją doskonałym słuchem. Zwykle są to stworzenia latające, a także leśne. Smok potrafi czaić się w zaroślach i skradać się na swoją ofiarę. Jego padają ptaki, duże ssaki i gady, rzadziej ryby. Smoki są dobrymi, choć trudnymi do oswojenia wierzchowcami. Latają szybko i mają dobrą koordynację w czasie lotu. Nie są jednak zbyt towarzyskie względem ludzi.  Smoki charakteryzują się także zdolnością ziania ogniem.
Smoki powszechnie uważane są za przerażające i budzące podziw. Można je znaleźć na całym świecie, często można znaleźć do nich odniesienia w Azji i średniowiecznym folklorze europejskim. Ministerstwo Magii klasyfikuje je jako znany morderca czarodziejów/nie nadaje się do udomowienia ani tresury. Mimo że są niebezpieczne, są ludzie przeszkoleni do pracy z nimi, tzw. smokolodzy.
Smocza skóra, krew i wątroba mają niezwykle silne właściwości magiczne. Skóra smoka jest zaś wykorzystywana przy produkcji rękawic, które skutecznie chronią przed toksycznymi i żrącymi substancjami. Włókna ze smoczych serc znajdują z kolei zastosowanie przy wyrobie różdżek. Jajo smoka należy do niewymienialnych klasy A, co oznacza, że zakazuje się handlowania smoczymi jajami.
Istnieje 12 smoczych ras, ale zdarza się, że inne rasy krzyżują się między sobą. Prowadzi to do powstania nietypowych mieszańców. Poniżej znajdują się rasy smoków czystej krwi:
• Czarny Hebrydzki
• Długopysk Portugalski
• Długoróg Rumuński
• Kolczasty Norweski
• Krótkopyski Szwedzki
• Ogniomiot Chiński
• Ogniomiot Kataloński
• Opalooki Antypodzki
• Rogogon Węgierski
• Spiżobrzuch Ukraiński
• Zielony Pospolity Walijski
• Żmijoząb Peruwiański

Stworzenie przypominające szczura spotykane w przybrzeżnych wodach Wielkiej Brytanii. Na grzbiecie Szczuroszczet posiada narośl przypominającą morską pierścienicę. Szczuroszczet żywi się skorupiakami, nie gardzi jednak i stopami każdego, kto jest na tyle nierozważny, by na niego nadepnąć. Czułki Szczuroszczeta mają właściwości lecznicze i są wykorzystywane jako składnik wielu eliksirów.

Magiczne stworzenie występujące w północnej Europie i Ameryce. Mugole zazwyczaj mylą go z jeżem. Te dwa gatunki są praktycznie identyczne, a jedynym wyjątkiem jest ich zachowanie: jeśli jeżowi wystawi się w ogrodzie jedzenie, chętnie przyjmie poczęstunek, natomiast kiedy jedzenie wystawi się Szpiczakowi, pomyśli, że właściciel domu chce go zwabić w pułapkę i wobec tego zniszczy mu rośliny lub rabaty ogrodowe. Wiele mugolskich dzieci było oskarżonych o wandalizm, podczas gdy winny był Szpiczak.

Znana również jako żywy całun, Śmierciotula jest na szczęście rzadko spotykanym stworzeniem, występującym jedynie w tropikalnym klimacie. Przypomina czarną pelerynę grubości około pół cala (jest grubsza, jeśli ostatnio zabiła i spożyła ofiarę), która w nocy sunie po ziemi. Patronus jest jedynym znanym czarem, który może powstrzymać Śmierciotulę.

Świergotnik jest afrykańskim ptakiem o wyjątkowo jaskrawym upierzeniu; spotyka się osobniki pomarańczowe, różowe, cytrynowozielone i żółte. Świergotniki są od dawna dostarczycielami luksusowych piór, składają też przepięknie nakrapiane jaja. Śpiew Świergotnika, choć z początku miły uchu, po pewnym czasie doprowadza słuchacza do szaleństwa i dlatego na sprzedawane Świergotniki rzuca się zaklęcie uciszające, które należy co miesiąc odnawiać. Posiadacze Świergotników muszą mieć licencję, ponieważ ptaki te wymagają specjalnej opieki.

Guziec popielatego koloru, spotykany w Kongo, Demokratycznej Republice Konga, a także w Zairze. Może stawać się niewidzialny, co sprawia, że bardzo trudno przed nim uciec albo go złapać. Jest nadzwyczaj niebezpieczny. Skóra Tebo jest wysoko cenionym surowcem na ochraniacze i ubrania.

Olbrzymi ślimak, który ciągle zmienia kolor, a pełznąc, pozostawia za sobą ścieżkę z niezwykle jadowitego śluzu, który wysusza i wypala całą roślinność, po której przeszedł. Naturalnym środowiskiem toksyczka jest kilka afrykańskich krajów, ale z powodzeniem hodują go czarodzieje z Europy, Azji i obu Ameryk. Jest trzymany jako zwierzątko domowe przez tych, których bawi jego nieustanne zmienianie barwy, a jego jad jest jednym z nielicznych środków zabijający Chorbotki.

[Spotykany jest w Wielkiej Brytanii i Irlandii. Czasami mylony z chochlikiem. Topki są podobnego wzrostu (od sześciu do ośmiu cali), ale w przeciwieństwie do chochlika topek nie potrafi latać i nie jest tak jaskrawo ubarwiony (Topki mogą mieć maść od ciemnobrązowej po czarną). Ma jednak zbliżone do chochlikowego błazeńskie poczucie humoru. Lubi tereny wilgotne i bagniste, często można go spotkać nad brzegami rzek, gdzie uprzyjemnia sobie czas, podstawiając nogę lub popychając niczego nie spodziewających się przechodniów. Topek żywi się małymi owadami, a rozmnaża się podobnie jak elfy, z tą różnicą, że Topki nie przędą kokonów. Młode wykluwają się w pełni uformowane, mają około cala wzrostu.

Budzące grozę stworzenie, o wzroście dochodzącym do dwunastu stóp i wadze powyżej tony. Trolle znane są z ogromnej siły i równie ogromnej głupoty. Bywają brutalne i nieobliczalne. Można je znaleźć w Wielkiej Brytanii, Irlandii oraz innych częściach w północnej Europie. Porozumiewają się między sobą chrząkaniem, pomrukami, oraz wskazywaniem palcem, czyli językiem trollańskim.
Są trzy rasy trolli: górskie, leśne i rzeczne. Górski to największy i najniebezpieczniejszy przedstawiciel gatunku, jest łysy i ma bladoszarą skórę. Troll leśny ma bladozieloną skórę, a niektóre z nich są porośnięte cienkimi włosami zielonej lub brązowej barwy. Troll rzeczny ma krótkie rogi i może być kudłaty.
Trolle żywią się surowym mięsem, i nie wybrzydzają; jedzą zarówno zwierzęta jak i ludzi. Czasami można spotkać górskie trolle jeżdżące na Garborogu. Częściej jednak można ich zobaczyć poranionych przez te zwierzęta. Najmądrzejsze z trolli stają się ochroniarzami czarodziejów.

Człowiek z rybim ogonem zamiast nóg (mugole znają je jako syreny). Posiadają zielonkawą skórę i włosy tego samego koloru. Tak, jak u ludzi, występują u nich drobne różnice w wyglądzie. Bronią trytonów jest Ciamarnica. Trytony żyją oczywiście pod wodą. Obecnie występują na całym świecie. Ich ojczyzną są głębiny Morza Śródziemnego. Można je spotkać również w jeziorze znajdującym się obok Hogwartu. rytony budują pod wodą skomplikowane konstrukcje, służące za domy. Czasem hodują w swoich podwodnych "ogródkach" Druzgotki, służące im za domowe zwierzątka. Pomiędzy naszą społecznością a ich nie ma wielkich różnic. Żyją podobnie jak my i są bardzo dobrze zorganizowane. Stworzenia te posiadają bardzo dziwną mowę. Pod wodą posługują się normalnym, odpowiednim dla nich językiem. Nad wodą z kolei mówią językiem trytońskim.

Szary, włochaty owad latający, który wytwarza syrop wywołujący melancholię. Substancja ta jest używana jako antidotum na histerię spowodowaną spożyciem liści raptuśnika. Zdarza się, że trzminorek zagnieżdża się w ulach, ze zgubnym dla miodu skutkiem. Gnieździ się w ciemnych, zacisznych miejscach, takich jak dziuple drzew i jaskinie. Żywi się głównie pokrzywami. Występuje w północnej Europie.

Magiczne stworzenie  występujące w Atlantyku, Oceanie Spokojnym i Morzu Śródziemnym. Chociaż wyglądają groźnie, nie są znane z przypadków morderstw ludzi, jeśli nie liczyć histerycznych opowieści mugoli o okrutnym zachowaniu tych zwierząt. Osiągają sto stóp długości, mają końską głowę i ciało węża, którego pętle wystają ponad wodę.

Widłowąż pochodzi z Burkina Faso, małego kraju afrykańskiego. Ten trójgłowy wąż osiąga zazwyczaj długość sześciu do siedmiu stóp. Ponieważ Widłowąż jest pomarańczowego koloru w czarne pasy, bardzo łatwo go zauważyć i właśnie dlatego Ministerstwo Magii z Burkina Faso przeznaczyło pewien obszar leśny wyłącznie do dyspozycji Widłowęży i te tereny są od tej pory nienanoszalne.
Chociaż Widłowąż nie jest zbyt agresywnym zwierzęciem, był swego czas ulubioną maskotką czarnoksiężników, z pewnością ze względu na jego imponujący i budzący respekt wygląd. Dzięki zapiskom wężoustych, którzy hodowali Widłowęże, znamy ich przedziwne zwyczaje. Z zapisków wynika, że każda głowa Widłowęża ma inne zadanie. Lewa (patrząc od strony czarodzieja stojącego naprzeciw węża) zajmuje się planowaniem, decyduje, dokąd Widłowąż
pójdzie i co będzie robił. Środkowa jest marzycielem (Widłowęże potrafią leżeć nieruchomo przez kilka dni, zatopione w pięknych wizjach i marzeniach). Prawa głowa jest sędzią i ocenia pomysły lewej i środkowej głowy, wyrażając to nieprzerwanym, denerwującym syczeniem. Kły prawej głowy są niezwykle jadowite.
Widłowąż rzadko dożywa podeszłego wieku, ponieważ jego głowy mają zwyczaj atakowania się nawzajem. Bardzo często spotyka się Widłowęże bez prawej głowy, podczas gdy dwie pozostałe są splątane.
Widłowąż składa jaja otworem gębowym i jest to jedyne znane zwierzę magiczne, które zachowuje się w ten sposób. Jaja te są niezwykle cenne, ponieważ używa się ich do sporządzania eliksirów poprawiających sprawność umysłową.

Wilkołaki mają wysoko rozwinięte kończyny, którymi powalają przeciwnika, krótką sierść i długi pysk wyposażony w ostre jak brzytwa zęby, którymi gryzą swoje ofiary. Rzadko zdarza się, żeby wilkołaki zabijały. Przez miesiąc wilkołak jest w ludzkiej postaci, nie różni się niczym od innych ludzi, lecz przy pełni zmienia się w podobne do wilka stworzenie stojące na dwóch tylnych kończynach nie przypominające niczym człowieka.

Magiczne zwierzę. Wozaka spotyka się w Wielkiej Brytanii, Irlandii i Ameryce Północnej. Przypomina przerośniętą fretkę, ale w przeciwieństwie do niej potrafi mówić. Nie da się jednak prowadzić prawdziwej rozmowy z wozakiem, ponieważ ten ogranicza się do krótkich (i zazwyczaj obraźliwych) zdań, które wypowiada prawie bez przerwy. Wozaki mieszkają zazwyczaj pod ziemią, gdzie polują na gnomy, żywią się również kretami, szczurami i myszami polnymi.

Srebrno−zielona jaszczurka, osiągającą do dziesięciu cali długości, spotykana w całej Wielkiej Brytanii i Irlandii. Może kurczyć się kiedy chce i w związku z tym nigdy nie została zauważona przez mugoli. Skóra Wsiąkiewki jest wysoko ceniona przez Czarodziejów. Wytwarza się z niej sakiewki i portfele, gdyż ten łuskowaty materiał reaguje tak samo na zbliżanie się obcego, jak reaguje sama jaszczurka; dlatego złodziejom tak trudno znaleźć sakiewki ze skóry Wsiąkiewki.

Pochodzi z Tybetu. Podejrzewa się, że jest spokrewniony z trollem, ale jeszcze nikomu nie udało się do niego zbliżyć na tyle, aby przeprowadzić odpowiednie obserwacje, które by to potwierdziły. Osiąga piętnaście stóp wzrostu i cały jest porośnięty śnieżnobiałym włosem. Yeti pożera wszystko, co stanie mu na drodze, ale ponieważ boi się ognia, może być odparty przez wprawnych czarodziejów.

Złoty Znikacz jest niezwykle rzadkim ptakiem chronionym. Ten okrąglutki, o bardzo długim, wąskim dziobie i błyszczących, przypominających kamienie szlachetne oczach ptak potrafi niezwykle szybko latać, a dzięki obrotowym stawom skrzydełek z niespotykaną szybkością i zręcznością zmienia kierunek lotu.
Pióra i oczy złotego Znikacza są tak wysoko cenione, że swego czasu groziło mu wyginięcie z powodu polowań. Niebezpieczeństwo zauważono w porę i gatunek został otoczony ochroną, której najważniejszym krokiem było zastąpienie w quidditchu złotego Znikacza złotym zniczem. Kolonie Znikaczy istnieją na całym świecie.

Żabert jest stworzeniem nadrzewnym. Z wyglądu przypomina krzyżówkę małpy z żabą. Pochodzi z południowych stanów Ameryki, ale w tej chwili występuje już na całym świecie. Żabert jest bezwłosy, a jego gładką zieloną skórę pokrywają cętki. Między palcami górnych i dolnych kończyn ma błony pławne. Ręce i nogi żaberta są długie i giętkie, co pozwala mu poruszać się pośród gałęzi ze zwinnością orangutana. Z głowy wyrastają mu krótkie rogi,
a jego szerokie usta sprawiają wrażenie, jakby cały czas się uśmiechał, ukazując przy tym ostre jak brzytwa zęby. Żabert żywi się głównie małymi jaszczurkami i ptakami. Najbardziej charakterystyczną cechą Żaberta jest duży bąbel pośrodku czoła, który przybiera szkarłatną barwę i zaczyna błyskać, gdy zwierzę wyczuje niebezpieczeństwo. W przeszłości amerykańscy czarodzieje trzymali Żaberty w ogródkach, aby ostrzegały ich przed zbliżającymi się mugolami, ale Międzynarodowa Konfederacja Czarodziejów wprowadziła kary, które w dużym stopniu ukróciły ten proceder. W nocy widok drzewa pełnego błyskających światełek Żabertów, chociaż bardzo efektowny, wzbudzał zdziwienie zbyt wielu mugoli, którzy dopytywali się swoich sąsiadów, dlaczego w czerwcu zapalają na drzewkach bożonarodzeniowe lampki.

Żądlibąk jest australijskim owadem. Ma około pół cala długości i jest intensywnie szafirowy. Lata z tak dużą prędkością, że mugole rzadko go zauważają, a nawet czarodziejom spostrzeżenie go sprawia pewne trudności, dopóki nie zostaną użądleni. Żądlibąk ma skrzydła na czubku głowy. Macha nimi tak szybko, że podczas lotu kręci się wokół własnej osi. U dołu ciała znajduje
się długie i cienkie żądło. Użądlenie wywołuje najpierw zawroty głowy, a następnie lewitację. Pokolenia młodych australijskich czarownic i czarodziejów starały się łapać Żądlibąki i zmuszać je do żądlenia, aby móc cieszyć się tymi efektami ubocznymi, aczkolwiek zbyt duża ilość użądleń może sprawić, że ofiara będzie się unosić nad ziemią przez kilka dni, a w przypadku silnej reakcji alergicznej może dojść do stałej lewitacji. Suszone żądła Żądlibąka są składnikiem kilku eliksirów, podobno są też używane do produkcji tak lubianych przez młodych czarodziejów cukierków, musów-świstusów.

Żmijoptak spotykany jest na Dalekim Wschodzie i w Indiach. Jest upierzonym i uskrzydlonym dwunogim stworzeniem o wężowatym ciele, które może osiągnąć piętnaście stóp długości. Żywi się głównie szczurami i ptakami, ale zdarza się, że porywa małpy. Żmijoptak jest agresywny wobec wszystkich, którzy się do niego zbliżą, szczególnie, kiedy broni swoich jaj, których skorupki zrobione są z najczystszego i najdelikatniejszego srebra.