Magiczne Stworzenia od A do L

Akromantula jest gigantycznym ośmiookim pająkiem, który może się posługiwać ludzką mową. Pochodzi z Borneo, gdzie zamieszkuje gęstą dżunglę. Cechami szczególnymi Akromantuli są grube czarne włosy pokrywające cale ciało, rozstaw nóg, który może osiągać nawet piętnaście stóp, szczypce, które wydają charakterystyczny klekot, kiedy Akromantula jest podekscytowana lub zła, i trująca wydzielina. Akromantula jest mięsożerna i woli duże ofiary. Tka na ziemi kopulaste pajęczyny. Samica jest większa od samca, za jednym razem może złożyć do stu jaj. Jaja są miękkie i białe, wielkości piłki plażowej. Młode wykluwają się po sześciu, ośmiu tygodniach. Jaja Akromantuli zostały zaliczone przez Urząd Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami do towarów niewymienialnych klasy A, co oznacza
bardzo wysokie kary za ich import albo sprzedaż.
Przypuszcza się, że zwierzę to zostało wyhodowane przez czarodziejów; możliwe, że pierwotnie miało być przeznaczone do pilnowania domostw albo skarbów, jak zwykle bywa w przypadku potworów stworzonych za pomocą magii. Mimo inteligencji zbliżonej do ludzkiej, Akromantuli nie da się jednak tresować. Jest bardzo niebezpieczna zarówno dla czarodziejów, jak i dla mugoli. Plotki na temat tego, że Akromantule założyły w Szkocji kolonię, nie zostały potwierdzone.

Niewielkie stworzenie występujące w północnej Europie i Ameryce. Bahanki preferują chłodniejsze klimaty. Często bywają mylone z Elfami, chociaż stanowią oddzielny gatunek. Spowodowane jest to tym, że zarówno Elf, jak i Bahanka, wyglądem przypominają małego człowieczka, jednak ciało tej drugiej pokryte jest szarym futrem i grubymi, czarnymi włosami. Bahanki mają dwie pary rąk i nóg. Posiadają skrzydła, które są podobne do skrzydeł żuka oraz dwa rzędy ostrych, jadowitych zębów. Uważane są za pasożyty. Zagnieżdżają się m.in. w zasłonach. Bahanki wydają charakterystyczne brzęczenie. Ugryzienie Bahanki nie jest groźne dla zdrowia, choć powoduje zaczerwienienie skóry i uciążliwe swędzenie lub szczypanie.

Bazyliszek jest ogromnym, osiągającym do kilkudziesięciu metrów długości, wężem. Jego skórę pokrywają gadzie  łuski o brudnej, szmaragdowozielonej barwie. Bazyliszek ma trójkątną głowę oraz jasne, żółtozielone oczy. Jego szczęki rozwierają się szeroko, są wyposażone w długie i gęsto umieszczone, ostre zęby, które pozwalają bez problemu złapać ofiarę (Bazylizek jest drapieżnikiem). Brzuch węża jest nieco jaśniejszy niż grzbiet. Bazyliszek posiada też narośl na głowie, przypominającą koronę, skąd pochodzi jego przydomek - „Król Węży”. Samce bazyliszków, mają dodatkowo charakterystyczny, szkarłatny grzebień na grzbiecie, pokryty u samej góry czerwonymi piórkami. Szkielet Bazyliszka posiada inną czaszkę niż wąż. Wyglądem przypomina bardziej czaszkę dinozaura, choć masywna i dość lekką jak na swój rozmiar.
Jad Bazyliszka jest bardzo silną trucizną, wykorzystywaną w wielu eliksirach magicznych lub samoistnie. Ponadto Bazyliszek zabija spojrzeniem. Jeśli ofiara spojrzy w jego oczy, ale nie bezpośrednio, zostanie z kolei spetryfikowana.
Czarodzieje mogą nauczyć się walczyć z tym stworem, a nawet go hodować, ale oswoić potrafią go tylko osoby wężouste (i to też nie zawsze im się udaje).

Magiczne stworzenie występujące na terenach podmokłych w Europie i obu Amerykach. Gdy pozostaje w bezruchu, wyglądem przypomina kłodę. Posiada płetwiaste łapy i bardzo ostre zęby. Jego głównym pożywieniem są małe ssaki, ale zdarza się, że atakuje nogi pieszych, którzy przechodzą przez bagno. Do największych przysmaków Błotoryja, należą Mandragory. Często zdarza się, że hodowcy Mandragor wyrywając nać, znajdują na jej końcu resztki tego, co kiedyś było płaczącą bulwą, a stało się łupem Błotoryja.

Duże i silne zwierzę występujące w Afryce. Osiąga masę jednej tony. Z dużej odległości bywa mylony z nosorożcem. Jego gruba skóra potrafi odbić większość zaklęć i uroków. Na nosie ma gruby róg, w którym znajduje się niebezpieczny, wybuchowy płyn. Róg ten potrafi przebić nawet metal. Buchorożec nie atakuje, jeśli nie jest prowokowany, ale gdy zacznie szarżować, rezultaty bywają straszne.

Centaur ma głowę, tors i ręce człowieka, połączone z tułowiem i nogami konia. Może występować we wszystkich spotykanych u koni maściach. Jako stworzenie inteligentne i zdolne do ludzkiej mowy, nie powinno być zaliczane do zwierząt; stało się tak na własne życzenie centaurów, które Ministerstwo Magii musiało uszanować. Centaury zamieszkują lasy. Przypuszcza się, że pochodzą z Grecji, chociaż obecnie kolonie centaurów można spotkać w wielu miejscach w Europie. We wszystkich krajach, w których występują centaury, czarodziejscy specjaliści wydzielili tereny, na których nie są one niepokojone przez mugoli; co prawda centaurom opieka czarodziejów nie jest zbyt potrzebna, ponieważ mają własne sposoby ukrywania się przed ludźmi. Życie centaurów jest dla nas tajemnicą. Ogólnie rzecz biorąc, są równie nieufne w stosunku do czarodziejów, jak i do mugoli, i wygląda na to, że nie widzą między nimi specjalnej różnicy. Żyją w stadach, których wielkość waha się od dziesięciu do pięćdziesięciu osobników. Uważa się, że są biegłe w magicznym leczeniu, wróżeniu, łucznictwie i astronomii. Centaury powinno się traktować z wyjątkowym szacunkiem. To samo dotyczy Trytonów i Jednorożców.

Potwór o głowie lwa, tułowiu kozy i ogonie węża. Chimera jest bardzo krwiożercza i niebezpieczna, zaś jej jaja należą do towarów niewymienialnych klasy A.

Małe, denerwujące stworzenie o jasnoniebieskiej barwie. Potrafi latać i uwielbia psocić. Wydaje piskliwe, tylko dla podobnych sobie zrozumiałe odgłosy. Wyglądem przypomina Bahankę albo mugolską wróżkę. Chochliki są w stanie podnieść człowieka za uszy, co wskazuje na ich dużą siłę w porównaniu do masy ciała. Mierzą osiem cali (ok. 20 centymetrów). Nie pokryte są żadnym owłosieniem. Mają duże, czarne oczy.

Magiczne stworzenie, wyglądem przypominające mięsistego, różowego grzyba porośniętego rzadką, sztywną szczeciną. Wywodzi się ze Skandynawii, ale obecnie spotykany jest w całej północnej Europie. Bardzo szybko się rozmnaża, w kilka dni potrafi pokryć średnich rozmiarów ogród. W poszukiwaniu swoich ulubionych dżdżownic, wciska w ziemię muskularne macki. Chorbotek jest ulubionym przysmakiem gnomów ogrodowych. Sok z Chorbotka wykorzystywany jest jako składnik wielu eliksirów.

Pasożyt, osiągający rozmiary do dwudziestu cali. Wyglądem przypomina kraba z dużymi kłami. Chropianki lubią magię. Często atakują magiczne stworzenia, takie jak Psidwak, czy Lelek Wróżebnik. Chropianki mogą stać się zmorą każdego domu, gdyż obiektem ich żeru często stają się różdżki, z których wygryzają magiczny rdzeń oraz kociołki z zaschniętym eliksirem. Mugole także padają ofiarami chropianków, gdyż atakują one urządzenia elektryczne. To właśnie chropianki są sprawcami awarii wielu mugolskich przedmiotów elektrycznych. Pancerze i kły Chropianki są składnikami wielu eliksirów.

Magiczne stworzenie, które występuje na dnie Morza Północnego. Jest to bardzo proste stworzenie. Jej ciało o długości około dziesięciu cali, czyli dwudziestu pięciu centymetrów jest wyposażone w otwór gębowy i woreczek z zabójczym jadem. Jad ten jest używany do obrony przed drapieżnikami. Trytony wyłapują Ciamarnice i używają tych stworzeń jako broni.

Karłowate stworzenie, spotykane najczęściej w północnej Europie. Żyje w miejscach, w których została przelana ludzka krew. Z tego powodu najczęściej kopie jamy na dawnych polach bitewnych. Czerwone Kapturki mogą zostać odpędzone przy pomocy prostych zaklęć i uroków. Stanowią jednak poważne niebezpieczeństwo dla samotnych mugoli, którzy po ciemku wyprawią się we wspomniane wcześniej miejsca. Czerwone Kapturki są uzbrojone w pałki i próbują zatłuc nimi swoją ofiarę na śmierć. Są mniej niebezpieczne w czasie godów, kiedy skupiają się bardziej na walkach ze sobą niż na obronie terytorium. Wyglądem upodabniają się do Goblinów. Czerwone kapturki osiągają wysokość ok. 3-4 stóp, charakteryzują je czerwone oczy i długie palce, zakończone bardzo ostrymi paznokciami.

Magiczne stworzenie występujące na Dalekim Wschodzie. Wyglądem przypomina szympansa o dużych, czarnych oczach. Całe ciało Demimoza pokryte jest delikatnymi, srebrzystymi włoskami. Bardzo trudno jest go spotkać, gdyż w obliczu zagrożenia potrafi stać się niewidzialny. Jest roślinożerny. Z włosów Demimozów przędzie się peleryny-niewidki. Jednak z powodu jego nietypowego mechanizmu obronnego, potrafią go wytropić tylko specjalnie przeszkoleni czarodzieje.

Ptak o pulchnym wyglądzie i dużym dziobie. Jest nielotem. Naturalnie żyje na wyspie Mauritius. Jego sposób uciekania przed zagrożeniem przypomina feniksa: Dirikrak znika wśród kłębowiska piór i pojawia się w zupełnie innym miejscu.
Mugole także znają Dirikraka, ale pod nazwą dodo. Uważają, że ptak wyginął w drugiej połowie XVII wieku, z powodu częstych polowań i nieprzystosowania się do zmiennych warunków środowiska. Nie mają jednak pojęcia o tym, że Dirikrak potrafi znikać, stąd ich błędne przypuszczenia. Dzięki temu mugole uświadomili sobie, że nadmierne polowanie na zwierzęta jest niebezpieczne dla środowiska, a Międzynarodowa Konfederacja Czarodziejów uznała, że lepiej nie informować ich o tym, że Dirikrak nie jest gatunkiem wymarłym.

Demon wodny, spotykany w irlandzkich i brytyjskich jeziorach, lecz obecnie można spotkać go w jeziorach i rzekach na całym świecie. Ma bladozielone ciało, pokryte rogami. Druzgotek ma bardzo długie palce, które zapewniają mu silny uchwyt, a także pozwalają udusić swoją ofiarę, jednakże łatwo jest je złamać. Stworzenie bardzo dobrze i szybko pływa. Głównym składnikiem diety druzgotka są małe ryby i glony, jednak czasami zdarza mu się zapolować nawet na człowieka. Trytony potrafią udomowić demona, natomiast wobec ludzi jest on bardzo agresywnie nastawiony.

Małe, ozdobne istoty o bardzo niskiej inteligencji, używane głównie w celach dekoracyjnych. Elfy wyglądem przypominają małego człowieczka. Mogą osiągnąć do pięciu cali (12,7 cm) wzrostu, potrafią latać, co umożliwiają im skrzydła (przezroczyste lub tęczowe). Występują głównie w lasach i na polanach. Elfy posiadają słabą moc magiczną, której używają do obrony przed takimi drapieżnikami, jak Lelek Wróżebnik. Mają kłótliwy charakter, ale są bardzo próżne, więc łatwo dają się namówić do odgrywania roli dekoracji. Elfy nie potrafią mówić, ale mogą komunikować się ze sobą za pomocą brzęczenia. Elfie skrzydła wykorzystywane są jako składnik wielu eliksirów.

Stwór bardzo podobny do Elfa. Występuje w Schwarzwaldzie w Niemczech. Ma trzy stopy wzrostu, więc jest większy nawet od gnoma ogrodowego. Wydaje z siebie piskliwy chichot, którym próbuje odciągnąć dzieci od opiekunów, aby je następnie zjeść. Dzieci to nie jedyne pożywienie Erklingów. Zjadają one również małe leśne kręgowce. Stworzenia te nie są odporne na zaklęcia, więc w przypadku zagrożenia można rzucić jakiekolwiek zaklęcie, które może nam pomóc w pozbyciu się Erklinga.

Wspaniały szkarłatny ptak ze złotym ogonem o ogromnej magicznej mocy. Jego piór używa się jako rdzeni różdżek, a jego pieśń określana jest jako nieziemska  i budząca dreszcze. Feniks zakłada gniazda na szczytach gór. Może żyć wiecznie, ponieważ kiedy jest już w podeszłym wieku, staje w płomieniach, a następnie odradza się z popiołów jako pisklę. Feniksy to niezwykle łagodne, ale i przeklęcie nieufne stworzenia. Są bardzo związane ze swoimi właścicielami, choć trzeba się mocno natrudzić, aby zyskać ich zaufanie. Feniksy potrafią znikać i pojawiać się w dowolnym miejscu (także w Hogwarcie), a ich pieśń umacnia odwagę osób o czystym sercu i zasiewa strach w sercach nieczystych. Ponadto łzy feniksa mają silne właściwości lecznicze, potrafią uleczyć wiele ciężkich ran oraz są antidotum na jad bazyliszka. Feniksy potrafią też przenosić ogromne ciężary. Feniksy naturalnie żyją w Chinach, Egipcie i Indiach, choć hodowane są we wszystkich częściach świata.

Duże, szaro − fioletowe zwierzę z garbem na grzbiecie i dwoma ostrymi rogami. Występuje w górzystych regionach Europy. Garborogi są bardzo agresywne. Czasami można spotkać górskiego Trolla jadącego wierzchem na Garborogu, ale jeszcze częściej widuje się trolle pokryte ranami i bliznami po ataku tego zwierzęcia. Sproszkowane rogi Garboroga są składnikiem wielu eliksirów. Zaś jedwab ze skóry Garboroga posiada silne właściwości ochronne.

[Nieszkodliwe, wyjątkowo brzydkie, magiczne stworzenie, cechujące się dużymi, wystającymi zębami. Jego głównym pokarmem są pająki i krety. Ghul zazwyczaj pojękuje i rzuca przedmiotami. W ostateczności może warczeć na czarodzieja. Nie można spodziewać się żadnych niebezpiecznych dla zdrowia i życia zachowań z jego strony. Departament Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami utworzył Brygadę Specjalną, która zajmuje się usuwaniem Ghuli z domów, które mają przejść w posiadanie mugoli. Wielu czarodziejów traktuje Ghule jak zwierzątka domowe.

Magiczne stworzenie, które pochodzi z Grecji. Ma głowę i przednie łapy olbrzymiego orła, a ciało i tylne łapy lwa. Podobnie jak Sfinksy, Gryfy są wynajmowane przez czarodziejów do pilnowania skarbów. Chociaż Gryfy mają bardzo gwałtowny charakter, znane są przypadki obłaskawiania ich przez czarodziejów. Gryfy żywią się surowym mięsem.

Przypominające grube, brązowe glisty stworzenia, długości do dziesięciu cali, prawie wcale się nie poruszające. Żyją w mokrych rowach. Ich ulubionym pożywieniem jest sałata, ale mogą się żywić prawie wszystkimi roślinami. Oba końce Gumochłona wyglądają tak samo i z obydwu wydobywa się śluz, który wykorzystuje się czasami do zagęszczania eliksirów. Klasyfikacja Ministerstwa Magii ocenia Gumochłony zaledwie na X, czyli stworzenia całkowicie nieszkodliwie. Gumochłony wyróżniają się faktem, że można je przyciągnąć zaklęciem Accio, jako jedne z nielicznych żywych stworzeń. Śluz Gumochłona jest składnikiem wielu eliksirów.

Hipogryf ma mniej więcej takie same rozmiary co koń. Posiada głowę, przednie kończyny i skrzydła orła oraz tylne kończyny i zad konia. Dziób hipogryfa zwykle jest barwy stalowoszarej, zaś oczy - pomarańczowej. Dzięki swoim potężnym, dobrze umięśnionym skrzydłom Hipogryfy potrafią latać z dość dużą prędkością. Sierść i pióra stwora mogą mieć różne odcienie: ciemnoszare, różowawe, kasztanowe, kruczoczarne, jak i brązowe.
Hipogryf jest drapieżnikiem i padlinożercą, żywi się małymi ssakami i gryzoniami, rzadziej rybami lub ptakami. Jednym z jego ulubionych pokarmów są fretki. Hipogryfy bardzo łatwo obrazić. Wystarczy jedna mała wzmianka, aby ściągnąć na siebie jego gniew. Jeśli nie okażemy wobec niego oznak wrogości, nie jest groźny. Aby go „ułaskawić” należy się przed nim ukłonić. Nie wolno wtedy mrugać ani wykonywać gwałtownych ruchów, przynajmniej dopóki stworzenie nie nabierze do nas zaufania. Jeżeli odwzajemni ukłon, można do niego podejść, pogłaskać, a nawet go dosiąść.

Stworzenie pochodzące z Grecji, ma głowę i pierś konia, a ogon i zad olbrzymiej ryby. Chociaż gatunek ten zazwyczaj spotyka się w Morzu Śródziemnym, w 1949 roku przepiękny niebieski deresz został schwytany przez trytony u wybrzeży Szkocji, a następnie przez nie udomowiony. Hipokampus składa duże jaja o półprzezroczystych skorupkach, przez które można zobaczyć uśpione kijanki.

[Młode jednorożce mają złotą sierść. Robią się srebrne, gdy mają dwa lata, a całkiem białe - w wieku siedmiu lat. Róg wyrasta, gdy mają cztery lata. Dorosłe jednorożce mają złote kopyta, długie, smukłe nogi oraz perłowo-białą grzywę i bujny ogon. Są wielkości konia arabskiego. Podobnie jak Patronus rozsiewają wokoło księżycową poświatę. Lubią ciemne, gęste magiczne lasy - Zakazany Las jest dla nich idealny. Krew jednorożca jest gęsta, świetlista i ma błękitno-srebrny kolor. Róg jest srebrny, długi i ciemny. Wyrasta poniżej czoła. Rogi jednorożców są bardzo cenione. Włosy, sierść i rogi jednorożców wykorzystuje się do wyrobu różdżek. Dysponują one ogromną, magiczną mocą. Rogi Jednorożca są częstym składnikiem eliksirów. Krew Jednorożca ma ogromne właściwości lecznicze, ale jej sprzedaż jest przez Ministerstwo Magii ograniczona właściwie tylko do największych magicznych szpitali. Podobno niektórzy czarnoksiężnicy handlują nią jednak na Śmiertelnym Nokturnie.

Ryba pokryta długimi kolcami żyjąca w Oceanie Atlantyckim. Mówi się, że pierwsza ławica jeżanek została stworzona przez czarodziejów na początku XIX wieku, w zemście na mugolskich rybakach, którzy obrazili grupę czarodziejów−żeglarzy. Od tamtej pory w tym miejscu oceanu rybacy znajdują porwane przez jeżanki puste sieci. Kolce Jeżanki są także wykorzystywane jako składnik w warzeniu eliksirów.

Istota podobna do pokrytych rybią łuską małp, posiadająca długie płetwiaste łapy służące do pływania i duszenia swoich ofiar. Na głowie Kappy posiadają lejki wypełnione wodą, której utrata powoduje pozbawienie ich mocy. Istnieją dwa sprawdzone sposoby obrony przed Kappami: sprawić, by się ukłoniła (np. kłaniając się jej) co spowoduje wylanie wody z lejka lub rzucić jej ogórek z wyrytym na nim naszym imieniem.

Brytyjski i irlandzki demon wodny może przybierać rożne kształty, ale najczęściej ukazuje się pod postacią konia z wiechą sitowia zamiast grzywy. Kiedy zwabi na swój grzbiet niczego nieświadomego nieszczęśnika, nurkuje z nim na dno rzeki lub jeziora, gdzie zjada go pozwalając, by wnętrzności wypłynęły na powierzchnię. Aby pokonać Kelpię, należy nałożyć jej za pomocą zaklęcia wędzidło, co sprawi, że stanie się uległa i niegroźna. Największa Kelpia na świecie zamieszkuje jezioro Loch Ness w Szkocji. Najchętniej przybiera postać węża morskiego. Obserwatorzy z Międzynarodowej Konfederacji Czarodziejów odkryli, że nie mają do czynienia z prawdziwym wężem morskim, kiedy na widok grupy mugolskich badaczy wąż zamienił się w wydrę, a po ich odpłynięciu powrócił do swego pierwotnego kształtu.

Demon spotykany w rolniczych rejonach Europy, Rosji i Ameryki. Przypomina karłowatą świnię o długich nogach, serdelkowatych ogonach i wąskich, czarnych oczach. Kołkogonek wkrada się do chlewu i ssie zwyczajną maciorę razem z jej prawdziwymi młodymi. Im dłużej będzie przebywał w gospodzie i im większy urośnie, tym dłużej gospodarza będzie dręczyła zła passa. Kołkogonek jest wyjątkowo szybki i trudny do schwytania, ale jeśli zostanie przepędzony za granice gospodarstwa przez całkowicie białego psa lub kota, nigdy już do niego nie powróci. Sekcja Szkodników w Departamencie Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami trzyma specjalnie w tym celu dwanaście ogarów albinosów.

Magiczne stworzenie występujące na całym świecie. Żywi się nieczystościami. Zagnieżdża się najczęściej w domach pod deskami podłogowymi, a jego obecność objawia się silnym odorem zgnilizny. Jego wydzielina powoduje butwienie fundamentów domu. Często spotykany jest również w ogródkach. Korniczak wygrzebuje się z ziemi i pluje dookoła jadem lub szlamem. Często wydzielina ta jest składnikiem niektórych magicznych środków czyszczących. Aby się go pozbyć należy użyć zaklęcia czyszczącego.

Strażnik koni spotykany w Anglii (Dorset) i na południu Irlandii. Kudłoń jest kudłaty, głowę porasta mu długa zmierzwiona czupryna, ma też wyjątkowo duży nos. Jest parzystokopytny i porusza się na dwóch nogach. Ma krótkie ramiona zakończone dłońmi o dwóch palcach. Dorosłe Kudłonie osiągają dwie stopy wzrostu i żywią się trawą. Kudłoń jest nieśmiały.
Można go znaleźć w stajni, zwiniętego w słomie, albo ukrywającego się pośród stada, którego strzeże. Nie ufa ludziom i zawsze się przed nimi chowa.

Kuguchar wywodzi się z Wielkiej Brytanii, ale obecnie spotyka się go na całym świecie. To małe stworzonko przypomina kota, ma nakrapiane, cętkowane albo łaciate futro, olbrzymie uszy i ogon z pędzelkiem jak u lwa.
Kuguchar jest inteligentny, niezależny i czasem agresywny, ale jeśli spodoba mu się jakaś czarownica lub czarodziej, może być wspaniałym zwierzątkiem domowym. Ma niezwykłą zdolność wykrywania przykrych i podejrzanych osobników, potrafi też doprowadzić do domu swojego właściciela, jeśli ten zabłądzi.
Kuguchary rodzą do ośmiu młodych w jednym miocie i mogą się krzyżować z kotami. Aby zostać właścicielem Kuguchara, trzeba mieć licencję, gdyż (podobnie jak w przypadku Psidwaków i Świergotników) nietypowy wygląd Kuguchara może wzbudzić zainteresowanie mugoli.

Bardzo niebezpieczne zwierzę mięsożerne, które wyjątkowo rozsmakowało się w ludziach. Jego nisko zawieszony tułów, podobnie jak pięć nóg, z których każda jest zakończona zdeformowaną stopą, porośnięta jest grubą, czerwonobrązową sierścią. Kwintopedy występują jedynie na Wyspie Posępnej, która leży w najdalej wysuniętym na północ punkcie w Szkocji. Dlatego też Wyspa Posępna jest terenem nienanoszalnym (nie ma jej na mapach).  

Stworzenie lądowe spotykane głównie na skalistych wybrzeżach Europy.
Chociaż jest nadzwyczajnie podobny do homara, pod żadnym pozorem nie powinno się go zjadać, ponieważ spożycie jego mięsa powoduje wysoką gorączkę i nieprzyjemne, zielone zabarwienie twarzy. Langustnik ladaco osiąga długość dwunastu cali i jest jasnoszary w ciemnozielone plamki. Żywi się małymi skorupiakami, ale nie pogardzi też większą zdobyczą. Ukąszenie langustnika wywołuje nietypowy efekt uboczny, polegający na tym, że przez tydzień po ugryzieniu ofiara ma wyjątkowego pecha. Jeśli ugryzł cię langustnik, nie zakładaj się i nie spekuluj, ponieważ sprawy na pewno nie potoczą się po twojej myśli.

Magiczny ptak, przypominający wyglądem małego, chudego sępa. Posiada zielono-czarne pióra, które nie nadają się do pisania (odpychają atrament). Osobniki te żywią się elfami i dużymi owadami. Ojczyzną Lelka Wróżebnika są wyspy brytyjskie. Obecnie spotyka się go na terenie całej Północnej Europy. Gniazda o kształcie łez Lelki zakładają na ciernistych krzewach - głównie na jeżynach. Wylatują z nich tylko podczas silnego deszczu. Podczas ładnej pogody nie ruszają się poza nie.
Lelek Wróżebnik wydaje charakterystyczne niskie, drgające dźwięki. Według dawnych wierzeń usłyszenie ich wróżyło śmierć. Przez ten fakt, czarodzieje omijali szerokim łukiem jego gniazda. Podobno niejeden mag, gdy tylko usłyszał krzyk lelka, dostał ataku serca. Obecnie "wróżenie" tego ptaka przyjęło inną formę. Gulliver Pokeby udowodnił, że wcale nie zabija, tylko wywołują deszcz. Lelek stał się przez to popularnym domowym ulubieńcem, choć jest dość uciążliwy w zimie − jęczy non stop w nocy.

Niezwykłe nieśmiałe stworzenie, które opuszcza norę tylko na czas pełni księżyca. Ma gładkie blado-szare ciało, wyłupiaste okrągłe oczy na czubku głowy i cztery wrzecionowe nogi o wielkich płaskich stopach. Podczas pełni Lunaballe wykonują tylnymi nogami skomplikowany taniec. Podejrzewa się, że jest to rodzaj zalotów. Owe tańce pozostawiają często w zbożu ślady w postaci zawiłych geometrycznych wzorów, które stanowią wielką zagadkę dla mugoli.
Obserwowanie ich tańca jest bardzo fascynującym i opłacalnym zajęciem. Jeśli czarodziej zbierze ich srebrzyste odchody przed wschodem słońca i rozsypie na grządkach z magicznymi ziołami i na rabatach z kwiatami, rośliny urosną bardzo szybko i będą niezwykle silne. Lunaballe spotyka się na całym świecie.