Katarina Venitius

Katarina nie należy do najwyższych osób, bowiem mierzy 165 centymetrów wzrostu. Dodatkowo jest dosyć drobna, choć wciąż daleko jej do postury kruchej gałązki. Budowa ciała proporcjonalna. Pierwszym co rzuca się w oczy są długie do połowy pleców jasnorude włosy z nieodłączną grzywką(ma kompleks na punkcie swojego czoła). Naturalnie proste, aczkolwiek czasem majstruje przy nich zaplatając mokre warkocze na noc etc. Ciepłe, brązowe oczy, pełne usta, zazwyczaj ma na sobie jakąś biżuterię, choć często ją zmienia, bo gubi takie błyskotki na potęgę. Gdy nie nosi mundurka szkolnego preferuje dziewczęcą garderobę w kolorach bieli, czerni, szarości lub granatu. Ma słabość do tiulowych spódniczek i nikt z niej tego nie wypleni. Mimo to umie ubrać się stosownie do okazji czy wykonywanych aktywności, ceniąc sobie praktyczne odzienie w cięższych warunkach. Do mundurka preferuje noszenie zakolanówek, które jednak są mało widoczne, bo nie podwija spódnicy na seksowną długość, pozostawiając ją na poziomie "tuż-nad-kolanem". Nie umie chodzić na obcasach, o czym się przekonała w piątej klasie, gdy próbowała swoich sił i wylądowała w skrzydle szpitalnym ze skręconą kostką. Jej szczytem możliwości jest obcas czterocentymetrowy, ale zostawia to na szczególne okazje.

Katarina Venitius - brzmi tak włosko, że brakuje tylko Spaghetti na drugie imię. Mimo to dziewczyna nijak nie przypomina Włoszki, a to z prostego względu - została adoptowana przez Włocha i pół-Włoszkę. Nigdy nie poznała swojej biologicznej rodziny, nawet nie miała takiej potrzeby. Trafiła do nowych opiekunów jak miała raptem rok, więc jej wszystkie wspomnienia lawirują dookoła makaronów. Zarówno Leonardo jak i Sofia to mugole, dlatego z wielkim zdziwieniem przyjęli sowę z listem zapraszającym ich przybraną córkę do Hogwartu. Świat dobrze prosperującej, całkiem zrzytej rodziny wywrócił sie do góry nogami, co zaskutkowało przy okazji wyjawieniem Katarinie, że no obok włoskiego pochodzenia to ona nawet nie stała. Z początku nawet się tym nie przejęła, za bardzo zaaferowana perspektywą nauki magii. Dopiero gdy emocje opadły zaczęła przyswajać dodatkowe informacje. Nie odzywała się do rodziców przez dwa dni, po czym przyszła i jak gdyby nigdy nic stwierdziła, że w sumie są super i niewiele to zmienia, a tak w ogóle to co na obiad.
Pierwszym rokiem w Hogwarcie dziewczyna się wręcz zachłysnęła. Pochłaniała różne książki w takim tempie, że pojawiły się u niej pierwsze problemy ze snem, bo według niej doba miała za mało godzin. Zauważyła problem dopiero, gdy zasnęła na lekcji latania i spadła z miotły. Po wizycie w Skrzydle Szpitalnym zaczęła lepiej organizować sobie czas.
Na drugim roku po raz pierwszy zaczął objawiać się jej talent wróżbiarski, choć Katarina była przekonana, że zaczyna wariować. Podejrzewała chorobę psychiczną, w najbardziej kryzysowym momencie nawet podważała istnienie Hogwartu, ale odpowiedni nauczyciel pozowlił jej sobie to wszystko poukładać. I chwała mu za to, bo pierwsza styczność z wizjami w wypadku małej Venitius to były krzyki, błagania o pomoc, wrzaski agonii, które potrafiły pojawiać się w najmniej odpowiednim momencie. Czasem podczas śniadania, a czasem , gdy szła sama korytarzem po wizycie w bibliotece. Miała tylko dwanaście lat, więc nic dziwnego, że prawie schodziła na zawał przy takich atrakcjach.
W trzeciej klasie stało sie jasnym co wizje chciały przekazać dziewczynie. W rodzinnej wsi Leonardo we Włoszech spłonął jeden z domów - akurat miało tam miejsce przyjęcie urodzinowe. Nie wiadomo do końca co zapoczątkowało ogień, ale konstrukcja domu szybko poddała się płomieniom, więżąc w środku większość gości. Po tym wydarzeniu wizja przestała się pojawiać, a że mieli pierwsze lekcje z wróżbiarstwa za sobą to Katarina połączyła fakty i zaczęła przychodzić do nauczyciela po pomoc przy każdym kolejnym "objawieniu". Nie było ich dużo, jednakże i tak wsparcie członka ciała pedagogicznego stanowiło nieopisaną pomoc.
Na czwartym roku Venitius bardziej zainteresowała się quidditchem. Nigdy nie planowała kariery sportowca i wciąż nie zmieniła zdania, jednakże uznała, że utrzymanie kondycji fizycznej jej nie zaszkodzi. Zaczęła się przykładać do lekcji, w wolnej chwili korzystała z pomocy zapaleńców lub członków drużyny w uzupełnianiu braków. Dodatkowym powodem, o którym mało komu wspomina był fakt, że bardzo podobają jej się szaty do gry.
Piąta klasa była intansywna w mniemaniu Katariny. Po ciężkiej pracy w poprzednim roku udało jej się dostac do drużyny swego domu, a do tego zdała sobie sprawę jak szybko czas zaczął dla niej płynąć od kiedy przyszła do Hogwartu. Wciąz było tyle rzeczy, których nie spróbowała, tyle niepoznanej wiedzy i umiejętności do doszlifowania. Dziewczyna zaczynała obawiać się, że życia jej na to nie starczy - tak zagłebiła się w temat wampirów. Z początku w poszukiwaniu nieśmiertelności, z czasem odkryła w sobie zamiłowanie do tej dziedziny w całokształcie. Wydawała całe oszczędności na poszerzanie swojej biblioteczki, przez co często odmawiała wyjśc z przyjaciółmi, gdyż nie lubiła zaciągać długów, nawet wdzięczności.

Katarina jest osobą zdecydowaną, choć często bujającą głową w chmurach. Wie czego chce, zazwyczaj wie jak to zdobyć i cierpiwie dąży do celu, choćby miało jej to zająć wiele lat. Uwielbia zgłębiać wiedzę w dziedzinach, które sobie upatrzyła, może przesiedzieć w książkach całe godziny tracąc poczucie czasu. Stara się do wszystkiego podchodzić jako neutralna szara eminencja, brać problemy na logike i znajdowac najlepsze rozwiązania zachowuję obiektywizm na tyle, na ile jest w stanie. Oczywiście nie zawsze się udaje, ale dzielnie próbuje. Może nazwać się osobą praworządną, aczkolwiek nie podąża ślepo za zasadami, które kłocą się z jej światopoglądem, kręgosłupem moralnym lub najzwyczajniej w świecie nie mają sensu. Musi mieć naprawdę dobry powód, aby łamać zasady, a przynajmniej zawsze musi coś z tego wynikać, bowiem nie jest fanką kpienia z regulaminu dla zabawy samej w sobie. Ceni sobie lojalnośći i oczekuje tej cechy od osób, z którymi się przyjaźni, natomiast nie pochwala ślepego podążania za kimś w ogień, jeśli można wymyślić inny sposób, aby uporać się z niekorzystną sytuacją. Jest bardzo ekspresyjną osobą - okazuje emocje cała sobą i intensywnie. Jak gniew to wybuch, jak smutek to płacz lub przynajmniej ucieleśnienie depresji, jak radość to wręcz skacze w miejscu.