Katarina Vanora Pride

Dumne sto sześćdziesiąt siedem centymetrów wzrostu. Postura średnia – byłaby drobna, gdyby nie lata treningów, które jednak odcisnęły swe piętno na budowie ciała Katariny. Blada cera, o dziwo bez piegów, które na niektórych są nieodłącznym elementem, gdy ma się takie włosy jak ta oto Pride. Ano właśnie, włosy – czyli to, co widać w pierwszej kolejności. Płomiennorude, w pełnym słońcu zdają się jarzyć niczym prawdziwy płomień. Lekko kręcone, jednakże przez długość i tym samym ich ciężar wyglądają na bardziej falowane. Sięgają Katarinie do Kolan i o dziwo zazwyczaj nosi je rozpuszczone, w jakiś sposób nauczywszy się kooperować z tym niesfornymi pasmami. Jedynie do meczy quidditcha splata je w warkocz, którym czasem potrafi porządnie komuś odwinąć na boisku, jeśli odpowiednio gwałtownie się odwróci.
Do kompletu można napomknąć o błękitno-szarych oczach. Granica między tymi dwoma kolorami w tym wypadku jest tak niewielka, że niektórzy twierdzą, że tęczówki reagują na emocje dziewczyny – co oczywiście nie jest prawdą. Zazwyczaj obwódki oczu ma widocznie podkreślone czarną kredką i to jest jedyny makijaż jaki się u niej uraczy.
Ubiera się bardzo różnie. W szkole jest to oczywiście mundurek i szata domu i czasem jedynie stara się w to ingerować tartanem(zazwyczaj w zimie wykorzystuje go jako dodatkową warstwę izolacyjną). Poza szkołą zaś preferuje wygodne stroje, a najbardziej ceni swoją ukochaną kolczugę, w której czuje się najlepiej. Gdy z niej nie korzysta jednak to wybiera skórzane spodnie z wiązaniami, stabilne, wysokie buty, lniane koszule i wełniane płaszcze. Wszystko w kolorze czerni zazwyczaj, gdyż niezbyt chce jej się poświęcać czas na dobieranie bardziej skomplikowanych połączeń.

Katarina jest dzieckiem pół-krwi czarownicy i czystokrwistego czarodzieja. On – potomek szkockiego klanu o bogatej i długiej tradycji związanej z dbaniem o pulę genową, wróżbiarstwem oraz znanego ze szkolenia jedynych w swoim rodzaju magicznych wojowników. Ona – bułgarska czarownica, córka mugola i czarownicy, której linia magiczna sięgała jeszcze czasów pogańskich. Ten związek nie powinien się nigdy wydarzyć, a już na pewno nie powinien zostać skonsumowany – niestety, stało się, a owocem tej hańby była Katarina i jej brat bliźniak, Morven. Dziewczyna nigdy nie poznała rodziców, bowiem ojciec został wygnany jak tylko wyszło na jaw, że dopuścił się zdrady krwi. Dzieci zostawiono i zamierzano je wyszkolić na ewentualne mięso armatnie, skoro i tak były „wadliwe”. Z czasem jednak rodzeństwo zaczęło wykazywać się wspaniałymi wynikami w zwyczajowych szkoleniach klanu takie jak treningi kondycji fizycznej, walka mieczem, noszenie zbroi i kolczug czy magia żywiołów. Dodatkowo Katarina, której wychowanie zajmowała się głównie babka, chłonęła jak gąbka wszelkie nauki o wróżbiarstwie. Każdy z członków miał dwie ścieżki rozwoju – wojownik lub wieszcz. Ta druga profesja nie należała do rzadkości, choć zdecydowanie większa część osób zostawała wojownikami, bowiem nawet do wróżbiarstwa trzeba mieć talent. Raz na trzy pokolenia w rodzinie pojawiał się jasnowidz, który stawał się duchowym przywódcą klanu. Wierzono, że sami bogowie  przemawiają wtedy do wybrańca, zdradzając mu tajniki przyszłości, czasem przemawiając jego ustami. Katarina zawsze marzyła o tym, aby i w niej przebudził się ten talent, nawet jeśli miała wypaczone geny. Na szczęście w kwestii magii i wojowania radziła sobie wspaniale, co zapewniło jej przychylność starszyzny, choć nadal była uznawana za pierwszą linię do misji samobójczych.
Gdy trafiła do Hogwartu z łatwością zawiązała nowe znajomości, szybko też ukierunkowała się pod kątem wyników w nauce. Dobrze wiedziała co jest jej potrzebne, aby piąć się w górę hierarchii klanowej, dlatego też już od pierwszego roku dbała o wzmocnienie podstaw i rozwijanie ich przy każdej możliwej okazji. Członkostwo w drużynie quidditcha było oczywistością, na dodatek z jej kondycją test kwalifikacyjny nie należał do przesadnie wymagających.
W trakcie trwania piątego roku zaczęła dostawać listy podpisane jedynie enigmatycznym „H.G.”. Po dziś dzień nie ma pojęcia kto jest nadawcą, jednakże korespondencja okazała się nie być niczym podejrzanym. Z początku było to zapoznawanie się, pytanie o zainteresowania, jak minął weekend, święta, jakie ma plany na przyszłość i tym podobne. Tak naprawdę pisała je matka Katariny, która podszywając się pod nieśmiałą uczennicę starała się nawiązać z córką więź, uczestniczyć jakkolwiek w jej życiu. Gdy tylko udało jej się zyskać sympatię młodej Pride to zaczęła podsuwać jej księgi, informacje i ciekawostki dotyczące pogańskich wierzeń z serca Europy. Chociaż w ten sposób chciała uzupełnić wiedzę swej latorośli o dziedzictwie własnej rodziny.
Dotarła w ten sposób do szóstego roku. Życie toczy się dalej, treningi i lekcje wciąż stanowią rutynę, a powroty do domu są tak samo ciekawe i ekscytujące co stresujące przez presję związaną z planami Katariny i podejściem starszyzny. Co przyniesie przyszłość – być może dowie się wcześniej od innych.

Katarinę często określa się mianem "bączka". Jest wulkanem energii, wszędzie jej pełno, a jej instynkt samozachowawczy nie istnieje - tak przynajmniej mogłoby się wydawać. W rzeczywistości jej instynkt jest bardzo dobrze rozwinięty, jednakże dziewczyna często pakuje się niebezpieczne czy po prostu ryzykowne sytuacje, aby sprawdzać swoje limity i stopniowo przesuwać ich granice coraz dalej. Charyzmatyczna, acz leniwa o ile coś nie dotyczy którejś z jej ukochanych dziedzin. Bardzo ciężko być faktycznym autorytetem w jej oczach, gdyż Katarina ma swój własny system wartości. W pierwszym rzędzie jest klan, jednakże nie jako osoby a jako swego rodzaju instytucja wyższa, idea sama w sobie. Na drugim miejscu jest natura. Magia żywiołów w klanie Pride nie jest przypadkowa, wszyscy jego członkowie wciąż praktykują stare rytuały, składają ofiary, nawet zdarza się, że ich jednostki pilnują rewirów groźnych dla zwierzyny podczas ekstremalnych warunków pogodowych. Potem długo, długo nic i gdzieś od siódmego miejsca zaczynają się pozostali. Mimo to nie da po sobie poznać, że kimś gardzi czy jest jej obojętny - chyba, że zasłuży. Nie dobrze jest mieć w niej wroga, bo jest zawzięta jak sto choler, zamienia się wtedy w coś bliższego demonowi i ma się wrażenie, że cierpienie i niszczenie kogoś innego sprawia jej dziką przyjemność. W gruncie rzeczy tak właśnie jest, ale po prostu dobrze się maskuje. Ma swoje idee, w ich imieniu mogłaby bez mrugnięciem złożyć na ołtarzu ofiarnym kogokolwiek, nawet własnego brata bliźniaka. Najlepsze jest to, że nikt by absolutnie nic nie podejrzewał, bo znaczna większość ma ją za kogoś na kształt Luny Lovegood swego domu - szajbuska. Mądra i sympatyczna, ale szajbuska. Z tą różnicą, że zabranie trampek Katarinie skończyłoby się wyzwaniem na walkę. Na pięści. I miałaby szansę.