Argus Filch

Jaki Argus jest każdy widzi. Niezależnie od twojej kariery w Hogwarcie, na pewno miałeś okazję przyjrzeć mu się z bliska. Albowiem Argus Filch nie zna pojęć takich jak przestrzeń osobista, zasada domniemanej niewinności i higiena. Charłak został obdarzony aparycją, która spójnie współgra z jego charakterem. Dla postronnego obserwatora i ucznia odbywającego szlaban jest to osobnik cherlawy, powykręcany, dla którego ani upływ czasu ani reumatyzm nie był zbyt łaskawy. W każdym razie, nikt nie spodziewałby się takiej werwy w pościgach za nicponiami, widząc cherlawą sylwetkę woźnego. Jest to człowiek tyczkowaty, acz lata bycia wyprostowanym ma już daleko za sobą. Obecnie przygarbiony, z ugiętym, zesztywniałym kolanem, porusza się na tyle specyficznie, że można go usłyszeć już zza rogu, nim wypadnie na ciebie ze swoją staroświecką mietłą w pogoni o sprawiedliwość.
Los poskąpił mu nie tylko rozumu ale i owłosienia, które rzednącą szczeciną zdobi wiecznie przetłuszczoną łepetynę charłaka, w smętnych strąkach sięgając mu aż kołnierza. Na zawsze niedokładnie ogolonej twarzy, widnieje nieustanny grymas podejrzliwości naznaczonej zgorzknieniem, a kaprawe oczka łypią cwanie, nie zawsze w tym samym kierunku. Kiedy jedno oko świdruje na Maroko, drugie pilnuje Kaukaz. Argus w wyniku ataku gniewu cierpi na wytrzeszcz, a wtedy jego lekki zez rozbieżny nie jest już taki lekki. Cera mężczyzny poorana zmarszczkami gniewu, zazwyczaj przypomina wosk świecy, o ile Wielebny akurat nie przechodzi spazmów wściekłości pod adresem któregoś z Blacków bądź innych nicponi. Wtedy purpura jaka ogarnia jego lico, daje uczniom nadzieję, że oto właśnie przechodzi on atak serca ze stuprocentową śmiertelnością. Jakby tego było mało, haczykowaty nos nieustannie mu siąpi co Filch próbuje ratować, wycierając go niespecjalnie czystą, przedpotopową chustką.
Garderobę woźnego pamiętają wszystkie pokolenia, albowiem słusznie można podejrzewać, że nie zaszły w niej zmiany od momentu kiedy podjął on pracę w Hogwarcie. Przedpotowy frak, jeden z kilku, zdaje się tylko ostatnimi chęciami trzymać w jednym kawałku na jego grzebiecie, a ich zwyczajowe kolory przypominające zgniliznę, nie wydają się być takie od samej nowości. Śmiałym jest też podejrzewać Argusa o daltonizm, albowiem nie widzi on zbytnio braku symbiozy między zgniłozielonym frakiem a kamizelką w kolorze zbutwiałych liści, nie wspominając o krawacie, którym prawdopodobnie podcierała się pani Noriss. Najgorsze jednak z tego wszystkiego są wonie, jakimi otacza się Stróż Prawa. Staruch upodobał sobie wody kolońskie śmierdzące na odległość cebulą, czosnkiem i koperkiem, które dla wielu uczniów są zwiastunem zbliżających się kłopotów... i to dosłownie.

Losy Argusa Flicha z przed zostania woźnym nie są nikomu znane. Tak zmierzchłych czasów nie zna nawet pani Noriss. Wiadomo jedynie, że Argus urodził się w rodzinie posiadającej magiczne zdolności, których w całym swoim okrucieństwie natura poskąpiła jemu samemu. Był jedynakiem, a czas który inne dzieci spędzały w Hogwarcie upłynął Filchowi pomiędzy szkołą dla mugoli a zajęciami domowymi.
Argus nigdy nie opuścił domu rodzinnego, przejmując kolejne obowiązki od podupadających na zdrowiu rodziców. Dopiero kiedy usłyszał o wolnej posadzie woźnego, zobaczył swoją szansę na choćby liźnięcie magicznego świata, którego miał nigdy nie zaznać osobiście.
Przez pierwsze kilka lat pracy, przyglądał się zaledwie szkolnej gawiedzi, przechadzając się z mopem czy miotłą, ale te kilka lat wystarczyło by zdążył młodzież szczerze znienawidzić. Dorastając wierzył, że magia jest czymś wspaniałym i posiadanie takich umiejętności czyni człowieka zdolnym do wielkich czynów; natomiast wyrostki posługujące się różdżkami do tak kuriozalnych czynności jak ściąganie szkolnym ofermom gaci i podrzucanie łajnobomb nad krzyczącymi uczennicami skutecznie go z tego światopoglądu wyleczyły. Frustracji woźnego dopełniał fakt, że kilkukrotnie próbował on przejść kurs magii jakim był Wmigurok, niestety jego charłactwo na to nie pozwalało, w związku z tym Argus gnuśniał coraz bardziej. Z roku na rok z osoby, która miała zajmować się porządkami, został samozwańczym stróżem prawa. Początkowo sadzanie uczniów na szlabanie i patrzenie jak muszą sobie radzić bez użycia czarów, sprawiało mu złośliwą satysfakcję, ale niestety nie na długo. Natomiast przysporzyło mu to na tyle złej sławy wśród szkolnej tłuszczy, że wkrótce sam stał się jedną z ofiar co odważniejszych żartownisiów i tak jest po dziś dzień.
Jedyną pociechą Argusa w jego usłanym łajnobombami życiu jest pani Noriss, leciwa w wieku kotka, która podobnie do Filcha zdaje się posiadać cechy karalucha. Oboje stanowią duet nie do zdarcia, i choćby skały srały a Huncwoci atakowali, nikt nie powstrzyma Argusa Filcha przed polerowaniem posadzki o szóstej rano. Żaden gips, żadne chrobotki ani zawartość toalet wylewająca się kaskadą z piętra wyżej.
Póki Hogwart będzie stał póty Argus będzie czyhał na nicponi.

Niekwestionowany Stróż Prawa, porządku i ładu w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Przynajmniej w swoich własnych oczach. Argus Filch jest człowiekiem powszechnie nielubianym, co lubi usprawiedliwiać faktem, że zepustej młodzieży jest w niesmak krzyżowaniem im ich niecnych planów. Pod jego czujnym okiem nikt nie ma prawa dopuścić się żadnego występku wobec szkolnego regulaminu i jego własnego osobistego, który wymyśla na poczekaniu, zależnie od sytuacji. Charłak całe swoje życie poświęca pomiędzy dopasowaniem odpowiedniego środka pani Skower do wyszorowania toalet a pościgami za trzecioklasistami, którzy nie wytarli buciorów po meczu Quidditcha. Jest przy tym pamiętliwy, zawistny i skupiony na swoim celu, jaki stanowi prostowanie kręgosłupów moralnych tym wszystkim nicponiom, którzy używają różdżek do czynienia rzeczy zbędnych i nielegalnych. Śmiało można powiedzieć, że Argus nienawidzi smarkaczy i nawet specjalnie się z tym nie kryje. Tak samo z poglądami, jakoby wieszanie ich w dybach pod sufitem, o wiele częściej niż okazjonalnie, miało mieć pozytywny wpływ na ich wychowanie. Każde wolne wieczory poświęca na pisywaniu kolejnych podań o przywrócenie kar cielesnych, które kieruje do dyrekcji. Niestety pozostają one bez odpowiedzi, co przyprawia Filcha o nieprzespane noce, w czasie których przeprowadza konserwacje sprzętów i nienawistnie pomstuje pod adresem nieodpowiedzialnych nauczycieli.
Woźnym zdają się miotać zaledwie trzy stany emocjonalne, które najczęściej następują po sobie, przechodząc falami, najczęściej śliny. Od determinacji i podejrzliwości, kiedy charłak upatruje swej ofiary, poprzez okraszony wrzaskami, plwocinami i czerwoną gębą pościg za nicponiem aż po złośliwe zadowolenie kiedy nieletni lądują na szlabanie. Wtedy Wielebny czuje, że na prawdę żyje. Zdaje się karmić bólem i złością uczniów, którzy pod jego czujnym  okiem - najczęściej niezasłużenie - są zmuszani do przepisywania jego bezużytecznych kartotek bądź pucowania podłogi w sali nie używanej dosłownie od wieków.
Pomijając Huncwotów, którzy doprowadzają go do białej gorączki -  jeśli danego dnia zostawią mu w gabinecie podarek pokroju łajnobomby - ma kilku innych ulubieńców, których najchętniej by powywieszał i to nie koniecznie za łapska. Poza stadem krnąbrnych uczniów, którzy za nic mają ład i porządek, głównym wrogiem Argusa Filcha jest Irytek. O ile gówniarze kiedyś wychodzą z murów szkoły i po paru latach można odetchnąć od ich bezczelnych gęb, tak poltergeist nie dość, że wieczny to nie do upilnowania. Cholerny pomiot sił nieczystych bywa powodem czwartego stanu, jaki występuje u woźnego, a mianowicie załamania psychicznego. Wtedy to staruch potrafi zawodzić i smarkać nad swoim losem, czego na szczęście jedynym świadkiem jest jego wierna kocica Pani Noriss.